Αντίο ρε Κώστα....

Ανήμερα της ονομαστικής του γιορτής, έφυγε ξαφνικά από κοντά μας ο αγαπημένος μας Κώστας Διακουμέας. Πρώτο αναπληρωματικό μέλος του ΔΣ της Ένωσης Γονέων, ακόμη και το τελευταίο βράδυ της σύντομης ζωής του μοχθούσε για την επιτυχία της σχολικής γιορτής των 5ου και 11ου δημοτικών σχολείων του Βύρωνα.

Ο Κώστας υπήρξε τίμιος με όλη τη σημασία της λέξης, ακόμα κι όταν διαφωνούσες μαζί του, δε μπορούσες να μην αναγνωρίσεις το τίμιο και το αγαθό στα μάτια του. Και είναι ένας λόγος παραπάνω που δε χωνεύεται το άδικο που μάθαμε, απλά δε χωνεύεται γιατί ήταν πολύ καλό παιδί και δε του άξιζε!

Όπως δεν άξιζε και στην αγαπημένη σύζυγο του Δήμητρα και στα αγγελούδια του, τον Πέτρο και τη Ζωή που όμως πρόλαβαν και πήραν την ευγένεια του και το καθαρό του βλέμμα. Τους ευχόμαστε από ψυχής δύναμη, και συμπαραστεκόμαστε στον πόνο τους.

Χτες νομίζω γελούσε περισσότερο από άλλες φορές, ή να είναι ιδέα μου; Αγαπούσε την ποίηση, το γνώριζαν όσοι τον γνώρισαν και χτες η γιορτή του σχολείου ήταν αφιερωμένη στον Ελύτη και ανάμεσα στα άλλα μαζί ακούσαμε την απαγγελία του παρακάτω ποιήματος, και κοίτα να δεις που τώρα που το ξαναδιαβάζω, νομίζω πως ταιριάζει τόσο πολύ στον Κώστα:

"Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει...."